بذر آویشن

بذر آویشن باغی ولگار (Thymus vulgaris)

آویشن با اریگانو هم خانواده است. در زبان کردی به «آویشن»، «جعتری» و سایر مناطق کردنشین به آن «آنخ» یا «اَزوِه» گفته می‌شود و در زبان ترکی به «آویشن»، «کهلیک اُتی» و در زبان مردم لر به خصوص در مناطق بختیاری به این گیاه «اوشوم» گفته می‌شود.

در زبان مردم رودبار استان گیلان به آن، «پلنگ مشت» می‌گویند و طعم دهنده اصلی غذایی به نام شامی رودباری است. یکی از گونه‌های این گیاه که در مناطق کوهستانی شمال خراسان به وفور یافت می‌شود به زبان کردی کرمانجی «آنخ» نام دارد.

در شهرستان اقلید با نام آویشن شیرازی (Zataria multiflora) می‌روید. در آذربایجان غربی بخصوص مناطق کوهستانی نقده رویش قابل توجهی دارد.

در زبان ترکی به آن کهلیک اوتو (کهلیک = کبک و اوت = گیاه) می‌گویند. برخی آن را به دلیل تشابه اسمی با کاکوتی اشتباه می‌کنند. در حالی که کهلیک اوتو (آویشن)، علی‌رغم تشابه اسمی با کاکوتی از آن متفاوت است.

در همدان به آن آزربه و در کوخرد هرمزگان به آن اَوشُه می‌گویند. در چهارمحال و بختیاری به خصوص در کوهپایه‌های کلار و ناغان (اُورشُم) می‌روید. در جلگه دشتهای میانی استان بوشهر نیز می‌روید و در گویش دشتی بوشهری به آن اُوشِه می‌گویند، این گیاه در نواحی کوهستانی استان سیستان و بلوچستان هم می‌روید و در زبان محلی به آن «ازگند» می‌گویند.

گونه‌های مختلفی از آویشنیان در کوهستان‌های ایران می‌روید. در کتب طب سنتی فارسی با نام «حاشا»، «اوشن» و «صعتر الحمیر» نام برده شده است.

در مناطق مختلف ایران گونه‌های مختلف ایران گونه‌های مختلف با اسامی محلی متفاوتی شناخته می‌شود از جمله در همدان «آزربه»، در اطراف تهران «آویشن یا آویشم»، در طالقان «زروه»، در زبان کردی به آن «جعتری»، «آنوخ» یا «اَزوِه» (اَزبویه) می‌گویند، و در مناطق آذری نشین «ککلیک اوتی» یا «کاکله اوتی»، و در سایر مناطق «صعتر»، «زعتر»، «اوشن»، «اشمه کوهی»، «سی سنبر» و «سوسنبر» نامیده می‌شود.

آویشن را به راحتی میتوانید در گلدان های سایز متوسط و در باغچه های منازل کشت نمود که در ادامه به طور کامل به آموزش آن می پردازیم.

آموزش کاشت بذر آویشن
این گیاه دارای شکل ظاهری جذاب و زیبایی می باشد و بعد از کاشت در گلدان می توان آن را در فضای داخلی خانه قرار داد که هم زیبایی خانه را دو چندان کند و هم بتوان از خواص این گیاه بهره مند شد. عمر گیاه آویشن با توجه به کتب نوشته شده در این باب چند ساله می باشد و از نژاد نعناعیان معرفی شده است و همچنین این گیاه دارای گل های سفید، صورتی و ارغوانی می باشد که می توان از گل های آن نیز در مصارف مختلف استفاده نمود.

طریقه کاشت :

بذرها را به صورت متراکم در گلدان متوسطی در عمق نیم سانتی‌متری خاک بکارید.

پس از به ثمر رسیدن بذر و جوانه زدن آن، بوته‌‌های ضعیف را به اندازه مطلوب تنک کنید.

فاصله بین بذرها یا نهال‌های آویشن را ۲۰ تا ۳۰ سانتی‌متر در نظر بگیرید.

بذرهای آویشن طی یک تا دو هفته در دمای ۳۲- ۱۲ درجه سانتی‌گراد جوانه می‌زنند.

پس از کاشت آویشن بهترین کار برای نگهداری این گیاه قرار دادن آن در معرض نور غیر مستقیم آفتاب است.

بهترین زمان برای کاشت آویشن در گلدان اواخر اسفند و اوایل بهار است.

اولین گل‌های گیاه از اواسط اردیبهشت ظاهر می‌شوند و گلدهی تا اواخر خرداد همچنان ادامه می‌یابد.

در اواسط تابستان شما می‌توانید برگ‌های تازه گیاه را برداشت کنید.